New York Magazine dergisi editörlerinden, sosyal bilimler, mental sağlık, antropoloji araştırmacısı ve modern ebeveynlik çeşitleri hakkında yazdığı ‘’All Joy and No Fun: Why Parents Hate Parenting’’ kitabı ile tanınan Jennifer Senior’ un bir yazısından kesitler..

Neden bugün çok sayıda insan ebeveynliği bir çeşit kriz gibi yaşıyor?

Günümüzde kitapevlerinin “ebeveynlik” ile ilgili bölümleri, ekoloji dostu çocuklar, hastalanmayan çocuklar gibi sayısız türde kitapla dolu. Bu büyük ve renkli raflarda, evde tek dil bile konuşuyor olsanız iki dilli çocuk yetiştirmekle ya da finansal zekası gelişmiş çocuk yetiştirmekle ilgili rehber kitaplar bulabilirsiniz. Neredeyse her şey için bir rehber kitap var. Ancak bu raflar insanlara yardım etmekten çok onları endişelendiriyor gibi görünüyor.

Çocuklarla Geçirilen Zaman

Kulağa çok dramatik gelecek belki ama araştırmalar bugün çok net bir tabloyu ortaya koyuyor: Ebeveynler, ebeveyn olmayan insanlara göre daha fazla stres yaşıyorlar ve evlilikten duyulan memnuniyet de oldukça düşük. İnsanların mutluluklarını inceleyen araştırmacı ve psikolog Matthew Killingsworth bulduğu sonuçları şöyle özetliyor: “Arkadaşlarınızla beraber geçirdiğiniz zaman, eşinizle geçirdiğiniz zamandan daha iyi, ki bu da diğer akrabalarınızla birlikte geçirdiğiniz zamandan daha iyi. Akrabalarınızla geçirdiğiniz zaman ise tanıdıklarınızla geçirdiğiniz zamandan daha iyi, ki bu da kendi ebeveynlerinizle geçirdiğiniz zamandan daha iyi. Ve bu da çocuklarla geçirdiğiniz zamandan daha iyi. Çocuklarla geçirdiğiniz zaman ise yabancılarla geçirdiğiniz zamanla eşit derecede iyi.”

Sonuçlar çok sarsıcı gerçekten. Tam üç yıl boyunca bu araştırmanın verilerinin altında neyin yattığını araştırdım. Ve bulduğum sonuç şu oldu: Esas problem çocuklar değil. Problem, şu anki ebeveynlikle ilgili bir şeylerde saklı.

Dünden Bugüne Ebeveynlik

Günümüzün ebeveynlik anlayışında çok kendine özgü bir durum var. Her şey çok hızlı değişiyor ve elimizde bu değişime yönelik hiçbir senaryo yok. Tarihsel olarak bakacak olursak, çocuklar önce ekonomik varlıklardı. Ebeveynler onlara yiyecek ve barınak sağladı ve çocuklar da eve para getirmek için çalıştı. Eski düzen hiç de ahlaki olmayabilir ama en azından karşılıklı bir durum söz konusuydu. Bugün işe gitmek yerine okula giden çocuklar, bir sosyoloğun kinayeli ifadesiyle “ekonomik olarak değersiz, ama duygusal olarak paha biçilmezler.”

Çocuklar çalışmayı bırakınca ebeveynliğin ekonomisi de değişti. Biz onlar için çalışmaya başladık. Önce çocukların yeni işi okul oldu. Ancak kısa bir zaman sonra bu durum da değişti. Eğer çocuklarımızın başarılı olmasını istiyorsak, okul yeterli değildi. Bugün çocukların yeni işi, okul dışında yapılan faaliyetler.

Ancak bu bizim için de bir iş. Çünkü onları futbol antrenmanına götüren yine biziz. Okuldan eve gelen ödev yığınları da çocukların yeni işi oldu. Ancak bu bizim için de bir iş, çünkü ödevleri kontrol etmemiz gerekiyor. Bir keresinde Teksaslı bir anne, kalbime çok dokunan bir şey söylemişti: “Yeni akşam yemeğimiz ödev.” Sonuç olarak yeni orta sınıf bütün zamanını, enerjisini ve kaynaklarını çocuklarına akıtıyor. Üstelik orta sınıfın verdiği tüm bu şeyler giderek daha da azalıyor.

Çocuklarımızı Nasıl Bir Geleceğin Beklediğini Bilmiyoruz

Bence çocuklarımızı neye hazırlayacağımızı bilmek hepimiz için çok daha kolay olurdu. Ben küçükken, insanlar Japoncanın başarı için kesinlikle gerekli olduğuna inanırdı. Ancak bu doğru çıkmadı. Bugün takıntılı bir şekilde çocuğunun Çince öğrenmesini isteyen çok sayıda orta sınıf ebeveyn var. Bence bu belirsizlik içinde yaşadığımız şey şu: Eğer gelecek için tahminde bulunamazsak, çocuklarımızı düşünebildiğimiz her tür gelecek olasılığı için hazırlar ve sonra da bunlardan birinin tutmasını umut ederiz.

Ebeveynler analitik becerileri gelişsin diye çocuklarını satranca ve işbirliği becerileri gelişsin diye takım sporlarına gönderiyor. Finansal anlayışları gelişmiş, bilimsel zekası yüksek, ekoloji dostu çocuklar yetiştiriyorlar.. Bugün çoğu ebeveyn, kendi çocukluklarında işe yarayan şeylerin ve kendi ebeveynlerinin yeterince iyi olmadığını düşünüyor. Çünkü artık her şeyi denemiyorsak, sanki hiçbir şey yapmıyormuşuz gibi hissediyoruz.

..Ebeveynlerin çoğu kendilerini çocuklarının özgüveninin bekçisi gibi hissediyor. Evrensel olarak herkesin üzerinde uzlaştığı mantra ise şu: “Çocuklarım için tek istediğim şey mutlu olmaları.” Ancak mutluluk ulaşılması çok zor bir hedef. Mutluluk bir beceri değil. Mutluluğun bir müfredatı yok. Mutluluk ve özgüven, başka şeylerin birer yan ürünü olabilir belki ancak kendi içinde bir amaç olamazlar. Bu hem çocuklar hem de ebeveynler için hiç de adil bir yük değil. Bunun yerine ebeveynler şuna odaklanmalı belki de: Üretken ve ahlaklı çocuklar yetiştirmek ve yaptıkları iyi şeylerin ve bizden aldıkları sevginin bir sonucu olarak mutluluğu bulmalarını umut etmek.

-ALINTIDIR-